Flagstaff – Grand Canyon – Williams

Na een nacht in een Motel wat die naam niet had mogen dragen zijn we daar vanochtend vertrokken naar de winkel voor een stevige cappuccino en een thee en wat andere boodschappen. En daarna gelijk door naar Grand Canyon. Onderweg in het bos hebben we ontbeten met Griekse Yoghurt, verse aardbeien en Jus d’orange.

In 2014 zijn we ook al eens in Grand Canyon geweest en dat ligt nog redelijk vers in het geheugen.

Dat en het natuurgeweld van de laatste dagen gaf ons eerst het gevoel dat de Grand Canyon niet bijzonder was, maar dat is natuurlijk niet zo.

Grand Canyon is wel degelijk indrukwekkend, we zijn daarom op de bus gestapt naar het meest westelijke punt van de South Rim, Hermit’s Rest. Daar waren we de vorige keer niet geweest. We hebben een aantal tussenstops gemaakt en Ria vond het nodig weer aan de rand van de afgrond te gaan staan om de mooiste foto’s te maken. Ook ik moest er aan geloven. In het begin bleef ik wel 2 meter van de kant af, maar naarmate de dag vorderde werd ook ik wat driester en zat ook naast een afgrond terwijl ik werd gefotografeerd. Blijft nog steeds een enge bedoening.

Op de weg terug in een overvolle bus was iedereen redelijk ingezakt. Tot het moment dat de buschauffeuse waarschuwde voor een mannetjeshert dat over de weg liep. Iedereen was meteen weer wakker en er werd vollop gefotografeerd, het mannetjes hert had ook een behoorlijk groot gewei. Prachtig om te zien.

Aan het eind van de middag zijn we naar een strategische plek gereden want rond half 7 had je de zonsondergang en kon je mooie plaatjes schieten. De zon zakte redelijk snel achter de horizon en toen werd het tijd om het park te verlaten en naar onze volgende pleisterplaats te gaan: Williams Arizona aan de route 66. Alles in dit stadje ademt route 66, elke zichzelf respecterende kroeg of eetcafe gebruikt route 66 in zijn naam en voert ook de beeltenis in zijn logo.

We hebben gegeten in Cruisers route 66, beide een behoorlijke burger met de nodige friet,. Hotze met 2 biertjes en Ria met een Margharita. Aangezien Ria haar aantal alcoholische drankjes in een jaar op de vingers van een hand te tellen is kan je wel nagaan dat die er behoorlijk inhakte. Gelukkig hoefden we niet zo ver naar het Motel, ongeveer 100 meter.

Niet dat ze niet meer op haar benen kon staan, maar ze gaf wel aan dat ze merkte dat ze alcohol had gehad. Het is nu 23.00 uur en we gaan zo slapen. Morgenvroeg eerst nog ff door Williams struinen en daarna rustig ongeveer 200 kilometer van Route 66 rijden naar Kingman.